Een gesprek op een Vrijdag in April

Een gesprek op een vrijdag in April. We hebben een gesprek met een van onze bewoners. Bij dat gesprek is de mentor aanwezig en ben ik als voorzitter aanwezig. Het is de bedoeling om meer zicht te krijgen op de stand van zaken met betrekking tot de procedures. We willen regelmatig met al onze bewoners dit soort gesprekken voeren, omdat we vinden dat er voortgang moet zitten in de nog lopende procedures. Opvang door Op ’t Stee moet tijdelijk zijn en dus moet er perspectief zijn. Onze bewoner is geboren in Sierra Leone. Maar toen hij 1 jaar oud was is hij met vader en moeder gevlucht naar Guinee. Toen hij 11 jaar oud was werd zijn leven nog meer op de kop gezet. Bij een inval van rebellen worden veel bewoners in de wijk waar hij woonde vermoord. Zo ook zijn vader en moeder. Hijzelf en een broertje en zusje waren op het moment van de moordpartij niet in huis en overleefden. Met hulp van anderen worden hij en z’n broer op het vliegtuig gezet naar Nederland. Z’n zusje blijft in Guinee. Onze bewoner wordt AMA en valt onder de voogdij van Nidos. Hij woont in een aantal opvanghuizen in Emmen. Later wordt hij kamerbewoner. Hij gaat naar het Hondsrugcollege. Ondertussen zijn advocaten en rechter in de weer met een asielaanvraag. Hij mag blijven tot z’n 18de en moet dan het land weer uit. Maar nadat hij 18 is geworden blijkt dat noch Sierra Leone , noch Guinee hem een Laissez Passer willen bezorgen om het land weer in te kunnen reizen. De ambassades worden bezocht maar zonder resultaat. Omdat hij 18 is geworden heeft hij geen recht meer op opvang en dus verdwijnt hij op straat. Hij verblijft bij vrienden en kennissen. Tot hij wordt opgepakt door de vreemdelingen politie die in een huis op zoek zijn naar iemand anders. Hij wordt in detentie genomen en naar Zeist overgebracht. Daar verblijft hij 8 maanden. Tijdens zijn detentie probeert de Dienst Terugkeer en Vertrek om geldige identiteitspapieren te verkrijgen bij de betreffende ambassades. Maar ook de DTV heeft geen enkel succes. Het IOM wordt ingeroepen. (Internationale Organisatie voor Migratie). Maar ook zij kunnen niets doen. Na 8 maanden opgesloten te zijn geweest belandt onze bewoner weer op straat met de mededeling dat hij nu zelf maar moet zorgen voor geldige documenten om naar zijn eigen land terug te kunnen keren. Hij heeft geen recht meer op opvang. Onze bewoner stelt zich nog in verbinding met het Rode Kruis om te proberen zijn zus in Guinee op te sporen. Maar het Rode Kruis slaagt er niet in een spoor te vinden. En zo zwierf onze bewoner weer van de ene naar de andere plek. Totdat hij bij Op ’t Stee aanklopte. Hij woont nu bij ons. We hebben Inlia ingeschakeld. Inmiddels is er weer een advocaat ingeschakeld om te proberen een Buitenschuld Verklaring te verkrijgen. We zullen er boven op zitten. Maar welk perspectief is er nog? Vanmorgen was ik even in het huis waar hij woont. “ De regering is gevallen he” was het eerste wat ie zei. “Komt er nu een pardon voor ex ama’s?” was zijn volgende zin. Ik vind het schrijnend om te zien hoe een leven van een gezonde jonge vent naar de vernieling gaat. Hij wil met alles meewerken maar kan geen kant op. Daarnet hoor ik dat Charles Taylor veroordeeld is voor oorlogsmisdaden. Ik hoor details en kan me een beetje een beeld vormen van wat onze bewoner heeft meegemaakt.