werksfeer overheidsdienst verziekt: amper uitzettingen

door Marije Willems BINNENLAND Bij een afdeling van de Dienst Terugkeer en Vertrek is de werksfeer verziekt. Op de werkvloer zou sprake zijn van intimidaties en bedreigingen en de werkwijze van de afdeling is dusdanig, dat er nauwelijks nog mensen worden uitgezet. Dat meldt het televisieprogramma Nieuwsuur vanavond op basis van een document van de medewerkers van de afdeling. De Dienst Terugkeer en Vertrek regisseert het daadwerkelijke vertrek van vreemdelingen die geen recht hebben op verblijf in Nederland. De problemen zouden spelen op de afdeling Laissez Passer. Die afdeling probeert een reisdocument te verkrijgen voor mensen die niet meer in Nederland mogen blijven en geen papieren hebben. Het reisdocument is nodig om het vertrek van ongedocumenteerde vreemdelingen te realiseren. ‘Leiding van de afdeling vindt relatie met ambassade niet belangrijk’ De medewerkers zouden in het document echter stellen dat de leiding van de afdeling de relatie met een ambassade niet belangrijk vindt, schrijft persbureau Novum. Medewerkers zouden onder meer naar ambassades worden gestuurd, terwijl ze de taal van die ambassade niet machtig zijn. Ook moeten werknemers geregeld van ambassades die ze bezoeken veranderen, waardoor het lastig is een goede band op te bouwen. Door de slechte contacten zouden minder uitreisdocumenten worden afgegeven. ‘Vluchtelingen en ambassades werken niet mee met documentaanvraag’ Vreemdelingen worden volgens Nieuwsuur tientallen keren per jaar naar ambassades van landen waar ze vandaan zouden komen gebracht. Daar zouden ze een laissez passer moeten krijgen. Jaarlijks zouden ruim zesduizend van die documenten worden aangevraagd. Ambassades geven daar echter nog geen tien procent van af. Dat zou ook komen doordat vluchtelingen en ambassades niet meewerken. En zonder deze documenten kunnen de vluchtelingen niet terug. Minder vreemdelingen uitgezet vorig jaar In de tweede helft van 2011 is het aantal vreemdelingen dat is vertrokken uit Nederlandopnieuw afgenomen, weet Nieuwsuur. Uit NRC 18 April 2012

Een gesprek op een Vrijdag in April

Een gesprek op een vrijdag in April. We hebben een gesprek met een van onze bewoners. Bij dat gesprek is de mentor aanwezig en ben ik als voorzitter aanwezig. Het is de bedoeling om meer zicht te krijgen op de stand van zaken met betrekking tot de procedures. We willen regelmatig met al onze bewoners dit soort gesprekken voeren, omdat we vinden dat er voortgang moet zitten in de nog lopende procedures. Opvang door Op ’t Stee moet tijdelijk zijn en dus moet er perspectief zijn. Onze bewoner is geboren in Sierra Leone. Maar toen hij 1 jaar oud was is hij met vader en moeder gevlucht naar Guinee. Toen hij 11 jaar oud was werd zijn leven nog meer op de kop gezet. Bij een inval van rebellen worden veel bewoners in de wijk waar hij woonde vermoord. Zo ook zijn vader en moeder. Hijzelf en een broertje en zusje waren op het moment van de moordpartij niet in huis en overleefden. Met hulp van anderen worden hij en z’n broer op het vliegtuig gezet naar Nederland. Z’n zusje blijft in Guinee. Onze bewoner wordt AMA en valt onder de voogdij van Nidos. Hij woont in een aantal opvanghuizen in Emmen. Later wordt hij kamerbewoner. Hij gaat naar het Hondsrugcollege. Ondertussen zijn advocaten en rechter in de weer met een asielaanvraag. Hij mag blijven tot z’n 18de en moet dan het land weer uit. Maar nadat hij 18 is geworden blijkt dat noch Sierra Leone , noch Guinee hem een Laissez Passer willen bezorgen om het land weer in te kunnen reizen. De ambassades worden bezocht maar zonder resultaat. Omdat hij 18 is geworden heeft hij geen recht meer op opvang en dus verdwijnt hij op straat. Hij verblijft bij vrienden en kennissen. Tot hij wordt opgepakt door de vreemdelingen politie die in een huis op zoek zijn naar iemand anders. Hij wordt in detentie genomen en naar Zeist overgebracht. Daar verblijft hij 8 maanden. Tijdens zijn detentie probeert de Dienst Terugkeer en Vertrek om geldige identiteitspapieren te verkrijgen bij de betreffende ambassades. Maar ook de DTV heeft geen enkel succes. Het IOM wordt ingeroepen. (Internationale Organisatie voor Migratie). Maar ook zij kunnen niets doen. Na 8 maanden opgesloten te zijn geweest belandt onze bewoner weer op straat met de mededeling dat hij nu zelf maar moet zorgen voor geldige documenten om naar zijn eigen land terug te kunnen keren. Hij heeft geen recht meer op opvang. Onze bewoner stelt zich nog in verbinding met het Rode Kruis om te proberen zijn zus in Guinee op te sporen. Maar het Rode Kruis slaagt er niet in een spoor te vinden. En zo zwierf onze bewoner weer van de ene naar de andere plek. Totdat hij bij Op ’t Stee aanklopte. Hij woont nu bij ons. We hebben Inlia ingeschakeld. Inmiddels is er weer een advocaat ingeschakeld om te proberen een Buitenschuld Verklaring te verkrijgen. We zullen er boven op zitten. Maar welk perspectief is er nog? Vanmorgen was ik even in het huis waar hij woont. “ De regering is gevallen he” was het eerste wat ie zei. “Komt er nu een pardon voor ex ama’s?” was zijn volgende zin. Ik vind het schrijnend om te zien hoe een leven van een gezonde jonge vent naar de vernieling gaat. Hij wil met alles meewerken maar kan geen kant op. Daarnet hoor ik dat Charles Taylor veroordeeld is voor oorlogsmisdaden. Ik hoor details en kan me een beetje een beeld vormen van wat onze bewoner heeft meegemaakt.

Bedankt....

Bedankt! Stichting Op ’t Stee brengt de asielzoekers onder in vier panden. Woningbouwvereniging Lefier stelt al diverse jaren twee woonhuizen gratis ter beschikking. Daarnaast beschikt de Stichting gratis over de boerderij van de gemeente Emmen. En we huurder een woning van Lefier. Onlangs heeft Domesta besloten aan de Stichting ook een woonhuis gratis ter beschikking te stellen. De Stichting is hier vanzelfsprekend erg blij mee. Om onze kosten te drukken hebben wij het huurhuis afgestoten. Zowel Lefier, de gemeente Emmen als Domesta verdienen daarvoor onze hartelijke dank. Het inrichten van het woonhuis van Domesta kost veel geld. Het bestuur van de Stichting werd verrast met het feit dat: * de firma Sanders Schilders uit Emmen bereid was om gratis in het hele huis vloerbedekking te leggen en muurverf ter beschikking te stellen; * de firma Giezen uit Emmen gratis het hele pand van vitrages en overgordijnen heeft voorzien. Het is hartverwarmend om te constateren dat er in deze tijd nog zoveel mensen en bedrijven bereid zijn een maatschappelijke steentje bij te dragen aan de noden van anderen. Nogmaals onze dank namens het hele bestuur.

Geld heelaas noodzaak voor voortbestaan.

Financiën Stichting op ’t Stee is wat de inkomstenkant betreft financieel geheel afhankelijk van giften van kerken, gemeente Emmen, bedrijven en particulieren. Al meer dan 20 jaar draait de Stichting op deze basis. Wellicht dat hieraan heeft bijgedragen dat giften aan de Stichting aftrekbaar zijn van de belasting. De Stichting is immers aangemerkt als een Algemeen nut beogende Stichting. In het jaarrapport van het jaar 2011 merkt de accountant overigens echter terecht op dat dit een onzekere basis is. Het bestuur van de Stichting verwacht dit jaar wel door te komen. Toch zal ook iets gedaan moeten worden aan het leggen van een basis waarop de Stichting ook op wat langere termijn kan bouwen aan zijn voortbestaan. Nu wordt er van jaar tot jaar en soms zelfs (zoals eind vorig jaar) van maand tot maand gekeken of aan de betalingsverplichtingen voldaan kan worden. In deze economisch mindere tijd wordt gezocht naar een systeem van sponsoring door bedrijven of kerken of instellingen. In dit kader wordt ook nagedacht over het opzetten van een “De vrienden van”. Het is allemaal nog niet uitgewerkt. Misschien is het wel zo dat iemand die dit bericht leest een groot of klein idee heeft. Neem dan eens contact op met de penningmeester. Hans van Os, Laan v.h. Kwekebos 55 7823 KB Emmen

een avondje vergaderen......

Een avondje vergaderen Wanneer je in een bestuur van welke vereniging of stichting dan ook zit, dan moet er zo af en toe eens vergaderd worden. Stichting op ’t Stee heeft vergaderingen met alle bestuursleden en vergaderingen van uitsluitend het dagelijks bestuur. Op maandag 23 april was er een vergadering van het dagelijks bestuur. Ik vertrok om 19.15 uur van huis. De bedoeling was dat wij die avond een aantal zakelijke punten af zouden handelen. Een korte vergadering dus. Voorafgaand aan de vergadering zouden een paar mensen langskomen die onderdak zochten bij de Stichting. De huizen die wij beheren zitten overvol. Er is maar plaats voor 20 mensen en er worden al 24 mensen opgevangen en een enkele nacht ook meer. Veel te veel: dat geeft problemen. We hebben op dit moment een wachtlijst waar een aantal personen op staan. Zelfs als wij plek zouden hebben, dan kunnen wij het financieel niet aan. De begroting gaat uit van 15 mensen gemiddeld op jaarbasis! De voorzitter liet voorafgaand aan de vergadering weten dat hij de hele week al vele malen gebeld was door asielzoekers. Zij wilden graag opvang bij ons: een Somalische vrouw uit Ter Apel die haar dossier (uit boosheid?) weggegooid zou hebben, twee mannen uit Armenië die ook nergens een slaapplaats hadden en ga maar door. Een andere bestuurder was bezig geweest met het verhuizen van twee andere asielzoekers van Borger naar Emmen. Terwijl daarover gesproken werd kwam een asielzoekster uit Somalië binnen met een vriendin en een tolk. Zij is tijdelijk door de Stichting opgevangen. Zij had eigenlijk helemaal geen kansen meer op een verblijf in Nederland. De enige mogelijkheid is dan nog meewerken aan terugkeer. Geen fijne boodschap, maar ook die moet (helaas) wel eens gebracht worden. Somalië is een land waar je op dit moment moeilijk naar terug kunt gaan. Binnenkort heeft zij nog een laatste gesprek. Het bestuur dringt er bij haar op aan dat zij zich echt actief moet opstellen. Het bestuur zal de zaak ook bespreken met de Dienst Terugkeer en Vertrek. De volgende staat alweer te trappelen: het is een jongeman uit Afghanistan. Gelukkig heeft ook hij een tolk bij zich. Hij heeft van de Stichting twee weken onderdak gekregen totdat wat meer duidelijkheid was over zijn dossier. Helaas voor hem moet ook hij weer weg. Hij valt niet onder onze doelgroep: hij komt niet uit Emmen. Met diverse argumenten probeert hij zijn onderdak met een aantal weken te rekken. Helaas voor hem: uiterlijk zondag moet hij weg zijn. Dan een telefoontje van een Somalische vrouw die enige tijd geleden in Oude Pekela is uitgezet en heel tijdelijk in het AZC te Emmen is ondergebracht wegens ziekte. Nu is zij weer beter en moet weer de straat op. Of wij onderdak hebben. Helaas geldt ook voor haar dat er geen plaats is. Waar komen al die mensen toch vandaan. Wat is er aan de hand in ons land? Dit soort berichten moeten wij als Stichting toch naar de politiek (ook in Emmen) kunnen overbrengen. Eindelijk kan de rest van de vergadering beginnen; het is dan al 22.00 uur. Snel de punten doorgenomen en wat afspraken gemaakt. Ook alle mailberichten doorgelopen. Een ieder weet nu weer wat hij of zij moet doen. Einde vergadering. Om 23.15 uur was ik weer thuis. Morgen de notulen maar maken.

Somaliërs kunnen voorlopig blijven en krijgen schade vergoeding

Somaliërs kunnen voorlopig blijven en krijgen schadevergoeding Minister Leers (asiel) heeft gisteren zijn hoger beroep tegen zestien Somalische uitgeprocedeerde asielzoekers stopgezet. Hij erkent dat hun uitzetting 'praktisch moeilijk realiseerbaar is'. De zestien hebben ruim twee weken onterecht vastgezeten in vreemdelingenbewaring en krijgen nu ieder een schadevergoeding van 80 euro per dag dat ze vastzaten. Opgepakt De groep Somaliërs werd op 29 november opgepakt tijdens hun protest bij asielzoekerscentrum Ter Apel. Ze zetten daar hun tent neer en wilden zo demonstreren tegen het Nederlandse asielbeleid en het feit dat hun rechten als vluchteling hier zouden worden geschonden. De IND pakte de betogers op en zette ze in vreemdelingenbewaring. Dat was volgens de rechtbank in Groningen onterecht. Vreemdelingen mogen alleen in detentie worden geplaatst als aannemelijk gemaakt kan worden dat uitzetting snel mogelijk is. Dat kon de minister niet. De rechtbank achtte vertrek op korte termijn onmogelijk omdat er in Somalië 'een instabiel regime' is waar niemand authentieke identiteits- en nationaliteitsdocumenten kan afgeven. Gedwongen uitzetting De rechtbank oordeelde voorts dat gedwongen uitzetting naar Somalië al lange tijd niet lukt en nam geen genoegen met het voornemen van de minister het overleg met de Somalische autoriteiten nieuw leven in te blazen. Dat biedt niet voldoende aanknopingspunten om aan te nemen dat thans wel zicht op uitzetting binnen een redelijke termijn bestaat, stelde de rechtbank. Het beroep bij de Raad van State diende begin deze maand. Ook toen kon het ministerie niet aantonen dat de gedwongen uitzetting van de uitgeprocedeerde vluchtelingen spoedig zou kunnen plaatsvinden. Sterker: de geplande vertrekvluchten op 5 en 23 april zijn afgezegd. Veiligheid 'Verwijdering naar Noord-Somalië is in beginsel mogelijk, maar de praktische realisatie is bewerkelijk', schrijft het ministerie aan de Raad van State. "Die tekst is wat Cruijffiaans", zegt asieladvocaat Leonie Sinoo. "Het kan wel, maar het kan niet. Natuurlijk: er vliegen vliegtuigen naar Mogadishu. Maar wat dan? De minister stelt dat Noord-Somalië veilig is, maar hij kan de veiligheid van deze Somaliërs bij ­aankomst, middenin een gewapend conflict, absoluut niet garanderen." Als Ethiopië veiliger wordt, komt uitzetting opnieuw aan de orde.

In ons land verblijven heel veel kinderen in een asielzoekerscentrum

Een onderzoek van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA), Stichting Kinderpostzegels Nederland en UNICEF Nederland bracht hierover duidelijkheid. De onderzoekers wilden weten wat kinderen in azc's zelf van hun situatie vinden én of hun rechten worden gerespecteerd. Elk kind heeft namelijk rechten, die zijn vastgelegd in het Verdrag voor de Rechten van het Kind. Ze gelden dus ook voor kinderen in azc's. Uit het onderzoek blijkt dat de situatie van de kinderen in de bijna zestig asielzoekerscentra die Nederland telt, niet voldoet aan de eisen in het Verdrag voor de Rechten van het Kind. De ouders van deze kinderen zijn door de situatie waarin ze zich bevinden en door hun eigen problemen vaak niet goed in staat om voor hen te zorgen. Bovendien is de huisvesting van gezinnen in azc's vaak verre van optimaal, liggen de centra ver van voorzieningen als winkels en scholen, is de leefomgeving niet altijd veilig, is de gezondheidszorg vaak ontoereikend en moeten gezinnen van asielzoekers keer op keer verhuizen. In azc's kunnen kinderen daarnaast niet goed spelen en sporten en is het voor hen moeilijk om mee te komen op school. Ze hebben vaak geen eigen plek waar ze hun huiswerk kunnen maken, geen toegang tot internet en wonen ver van hun school vandaan. Kortom: kinderen in azc's krijgen niet de zorg en hulp waarop ze recht hebben.

Lesmateriaal over vluchtelingen kinderen

Bekijk grote afbeelding 'Hier ben ik veilig' Prijs: €0,00 Stel een vraag over dit product Hier ben ik veilig - leskket voor groep 7/8 basisschool ‘Ik wist niet waar we heen gingen. Ik had nog nooit witte mensen of blond haar gezien. Ik wist niet eens dat dat bestond. Toen ik aankwam in Nederland was ik vooral verdrietig. Waar was ik? Alles was anders’ (Amina, 11 jaar) Het verhaal van Amina is een van de verhalen uit het nieuwe lesprogramma ‘Hier ben ik veilig’, gemaakt voor de groepen 7/8 van het basisonderwijs. In het programma leren kinderen wat het betekent om te vluchten en alles achter te laten. Ook wordt uitgelegd wanneer vluchtelingen in Nederland mogen blijven en wat er nodig is om een nieuw leven op te bouwen in een vreemd land. In korte animatiefilmpjes en twee afleveringen van het kinderprogramma Het Klokhuis wordt het vluchtelingenbeleid uitgelegd en vertellen vluchtelingkinderen hun verhaal. Tussendoor gaan de leerlingen aan de slag met groepsopdrachten, presentaties en een quiz. Een voorproefje is te zien op www.vluchtelingenwerk.nl/publicaties. Hier vindt u ook meer informatie over het lespakket. © VluchtelingenWerk Nederland 2012 Door scholen en afdelingen VluchtelingenWerk Nederland kosteloos te bestellen. Overigen: 5,00 euro

Asielzoeker: vluchten naar een ander bestaan.

Lesmateriaal voor kinderen.
Asielzoeker: vluchten naar een ander bestaan
Bij het woord asiel denk je waarschijnlijk het eerst aan een dierenasiel. Daar worden honden, katten en andere dieren opgevangen die geen baasje hebben. Het dierenasiel is een veilige plek voor alle zwervende dieren. Ze krijgen daar eten en drinken, een plek
om te slapen en verzorging als ze ziek zijn.
Asiel
Maar het woord asiel wordt ook gebruikt om mensen te beschermen. Elk jaar komen er mensen uit andere landen naar Nederland. Mensen die uit hun eigen land zijn gevlucht en in Nederland onderdak zoeken. Meteen als deze mensen in ons land aankomen, kunnen zij vragen of ze hier mogen blijven. Dit heet asiel aanvragen. En de mensen noemen we asielzoekers.
Waarom vluchten mensen uit hun eigen land?
Vluchten doe je niet zomaar. Er is bijvoorbeeld in hun eigen land oorlog. Of de mensen worden bedreigd, omdat ze een ander geloof hebben of van een andere stam of ras zijn. Of alleen maar omdat ze een andere mening hebben of een andere sexuele geaardheid.
Oneens met de regering Nederland is een veilig land. Iedereen mag hier zeggen wat hij vindt. Als de minister het niet met je eens is zal hij je geen dreigbrief sturen. Maar er zijn landen waar dat anders is. In die landen word je bedreigd als je het niet eens bent met de regering. Je vindt bijvoorbeeld dat vrouwen hetzelfde mogen als mannen. Maar de regering denkt daar heel anders over. In die landen worden mensen die anders denken geslagen, in
gevangenissen gezet of zelfs vermoord. Alleen maar omdat ze een andere mening hebben.
Burgeroorlog
Er zijn ook landen waar hele groepen mensen op de vlucht zijn. Verschillen groepen voeren oorlog met elkaar, bijvoorbeeld omdat ze hun eigen land willen verdedigen. Stel je bijvoorbeeld voor dat Limburg zich wil afsplitsen van de rest van Nederland en
daarvoor andere provincies aanvalt. De andere mensen zijn dan het slachtoffer. Hun huizen worden verwoest. Ze worden beschoten met geweren. Veel mensen zijn zo bang dat ze al hun spulletjes achterlaten en vluchten. Op zoek naar een veilige plaats om te
leven.
Tentenkamp of op straat
Veel mensen vluchten te voet. Maar sommigen kunnen, als ze geld hebben, de trein of het vliegtuig nemen. De meeste mensen zoeken een veilige plek zo dicht mogelijk in de buurt. Bijvoorbeeld in een buurland. Daar kennen ze de taal en het gebied. Maar die
landen zijn vaak zelf arm. De vluchtelingen wonen er in een tentenkamp of zelfs op straat. En ze hopen dat ze snel weer terug kunnen naar hun eigen huis.
Naar het buitenland
Sommige mensen vluchten naar het buitenland. Soms via mensensmokkelaars die daar veel geld voor krijgen. Soms komen ze met een boot of met het vliegtuig. In 1955 hebben meer dan honderd landen afgesproken dat zij mensen opvangen die in hun eigen land niet meer veilig kunnen wonen. Dat staat in het Vluchtelingenverdrag van Genève.
Naar Nederland
Ook Nederland vangt deze mensen op. Een vluchteling vraagt aan de Nederlandse regering of hij of zij in Nederland mag wonen. Dat is het asielverzoek. Vanaf dat moment is iemand asielzoeker. De meeste asielzoekers die naar Nederland komen, komen uit Somalië, Irak of Afghanistan.
Vluchten is van alle tijden
De opvang van vluchtelingen is trouwens niks nieuws voor ons land. Al meer dan vierhonderd jaar geleden vluchtten Vlamingen, Walen en de Franse Hugenoten naar ons land. Zij werden verjaagd vanwege hun protestantse geloof. Ook tijdens de Eerste en
Tweede Wereldoorlog was Nederland een toevluchtsoord voor mensen uit de oorlog.
Die mensen hebben hier een nieuw leven opgebouwd. En ze hebben ons land opgebouwd. Er zijn zelfs straten genoemd naar bekende Hugenoten, zoals Lemaire,
Legrand en Dupont.
Asiel aanvragen, hoe werkt dat?
Niet iedereen mag automatisch in ons land wonen. Alleen mensen die echt niet terug kunnen, omdat het te gevaarlijk is in hun eigen land, mogen in Nederland asiel aanvragen. Medewerkers van de Immigratie- en Naturalisatiedienst, de IND,
onderzoeken na het asielverzoek of iemand echt niet meer in zijn eigen land kan wonen. Eerst wordt gecontroleerd en gekeken waarom de mensen uit hun vaderland zijn gevlucht.
Opvang
Vluchtelingen die niet terug kunnen vanwege hun politieke overtuiging, geloof, nationaliteit of ras, worden toegelaten als asielzoeker. Wie doet alsof, valt al snel door de mand en moet meteen terug. Sommige mensen mogen een paar jaar blijven, tot het in hun eigen land weer rustig is. En anderen mogen voorgoed in Nederland blijven. Totdat de mensen weten wat er met hen gaat gebeuren, kunnen ze ervoor kiezen om in de opvang te wonen. De opvang wordt verzorgd door het COA, het Centraal Orgaan
opvang asielzoekers.
Leven als asielzoeker
In de opvang krijg je eten en drinken en een bed om in te slapen. Kinderen gaan naar school en naar sportclubs. Het lijkt een heel gewoon leven, maar dat is het natuurlijk niet. Je hebt in je eigen land heel veel moeten achterlaten. Vaak heb je niets meer bij je dan de kleren die je draagt. Je speelgoed, maar ook je vriendjes, vriendinnetjes, opa en oma, je hebt ze allemaal achter moeten laten. Het gezin krijgt zakgeld waarvan ze alles moeten kopen.
Ander bestaan
Asielzoekerskinderen brengen allemaal hun eigen verhaal mee uit hun vaderland. Ook over hun nieuwe leven in Nederland kunnen ze een hoop vertellen. Het is hier heel anders dan in Somalië of Irak. De mensen zien er anders uit. Ze hebben hier een ander
uiterlijk, maar ook andere kleren. Veel asielzoekers hebben een andere godsdienst dan de mensen in Nederland. Ook het weer en de natuur in Nederland, is iets waaraan mensen moeten wennen. De meeste kinderen zien in Nederland voor de eerste keer in hun leven sneeuw. En als ze van andere kinderen horen hoe leuk het is om te schaatsen, willen ze dat ook graag leren.
Onzekerheid
De meeste kinderen komen in Nederland met hun ouders. Sommige kinderen zien in Nederland weer één van hun ouders terug. Bijvoorbeeld een jongetje uit Irak dat met zijn moeder naar Nederland vluchtte. Zijn vader was al eerder gevlucht. In Nederland zagen ze elkaar weer. Tot die tijd wisten ze zelfs niet van elkaar of ze nog in leven waren. Er zijn ook kinderen die met hun vader hier wonen, terwijl hun moeder met een broertje of zusje in een land is opgevangen. Je bent dan wel allemaal veilig, maar je bent niet
samen.
Amv
En tot slot zijn er kinderen die helemaal in hun eentje in Nederland aankomen, zonder ouders. Deze kinderen noemen we ‘alleenstaande minderjarige vreemdelingen’, afgekort tot amv. Je begrijpt dat deze kinderen speciale begeleiding en hulp nodig hebben. Die krijgen ze ook. Meer informatie hierover kun je vinden in de spreekbeurt over amv.
Het COA helpt de asielzoekers om zich voor te bereiden op de toekomst. Waar die ook is: in Nederland of ergens anders. Wil je meer weten over het opvangproces, het COA of over alleenstaande minderjarige vreemdelingen? Kijk dan bij de spreekbeurten over deze onderwerpen.